İçimizde fırtınalar koparken
dışımız sakin bir göl gibiydi.
İnsanlar bizi hep iyi bildi.
Yaşlarımız içimize akarken
bir sahte tebessüm kondurduk dudaklarımıza.
Ve insanlar inandı
yalan mutluluğumuza.
_Nasılsın? dediler.
_İyiyiz... dedik.
Gülümseyişimizin altına
nice hüzünler gizledik.
İnsanlar anlamadı.
Bir çift anlayan göze,
_İyi değilsin, anlat!
diyecek sözeydi hasretliğimiz.
Olmadı.
Bizim de payımıza düşen
işte böylesi bir imtihandı.
Kayıt Tarihi : 18.12.2016 12:34:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!