Sürgün vede yorgun Şiiri - İlhan Kırca

Hem sürgün hemde yorgunum
Ne karlı dağlar deldimde geldim
Ay da nedir yılda nedir
Bir koca ömür verdimde geldim

Arama gülüm dert etme beni
Pusuya yatanın hazırdır kefeni
Dikenlerin ucuna asmışım canı
Kartal kanadı yoldumda geldim

Duman tütüyor başımda bağzı
Tutuluyor insanın dili avazı
Bir yanıma aldım ateşi közü
Bir yanı buza sardımda geldim

Günolur arı kaybeder peteği
Mekan ediyor artık dağlar eteği
Açarya solarya gülün potağı
İşte o gülleri derdimde geldim

Sanma umutsuz sanma kırgınım
Fazla dolandım biraz yorgunum
Birde gönülden gönüle sürgünüm
Kimi yaptım kimi kırdımda geldim

Hayaller göçmen kuşlara benzer
Ne yorulurlar ne yoldan bezerler
Semayı bir ucdan bir uca gezerler
Dönülmez yollara vardımda geldim

Böyledir ömrün cilvesi nazı
Buydurur insanı üşütür bağzı
Geçtikte baharı geçtikte yazı
Dalı yaprağı kırdımda geldim

Ben seni öyle bimezdim
Dağlar ürkse yine sinmezdim
Dilim kopsa idi adın anmazdım
Hayat dersini adlımda geldim

Arada çıtlak serper özüme
Bağrım döner pelit közüne
Demedim bile kendi sazıma
Merhem sende sandımda geldim

Bumudur usul bumudur töre
Sevgine lanet olsun bin kere
Atmak ne ki çarpmışım yere
Bastım çiğnedim ezdimde geldim