Böyle yitiriyorduk kendimizi

Böyle yitiriyorduk kendimizi
Oysa en yeniler bizim için en eski acılardı

Mesele neydi
Neydi amansız akışının sırrı gözyaşlarının
Bir aşk mıydı ağladığımız ya da bir kedi

Kafamı sokacak bir kum yığını bile yok şimdi
Bir kağıt mendil parçasıyla
dindirmek çok zor şimdi acıları
bilmezken neyin savaşında
neyin kavgasında olduğunu
Ağlamamak çok zor şimdi
Ve dindirmek beyhude iç çekişleri

Bakarken aynaya korkarsan
su toplamış gözkapaklarından
İcinde bir yavrucak can çekişircesine
Tırmalamaktaysa yüreğinin duvarlarını
İbret almak gerekir
Yerdeki karıncalardan

Bak esmekte nisan gibi kuzey rüzgarları
Bin kez ölmüş bir doğa irkilmekte yeniden
Ses soluk vermiyor aynadaki resimler
Ötse de serceler, açsa da güller
Kilitlenmiş kutularda kalacak
Bir ömür boyu belki de bu hazin hikaye
Atılmış anahtarı şimdi çok derin bir denize

Nisan İkibinbeş