Böyle Sevmiştim Şiiri - Gül Kabacaoğlu

Ben seni ilk gördüğüm an,
sanki bir sır açıldı içimde.
Bir kapı aralandı, evvel ezelden beri tanıyormuşcasına,
“işte” dedim, “kader buradan bakıyor.”

Gözlerin…
İlahi bir şeydi, dokunmadan yakıyordu.
Kalbim seni tanıdı,
Aklım yetişemedi.

Ben kısa zamanda çok sevdim,
Çok kıymet verdim, çok inandım.
Sana attığım her adımı
öfkesiz, hesap tutmadan attım.

Ama sen…
Sen kalbimi kırdın.
Benim bilerek sakladığım yaralara
Eliyle bastı biri sanki.
Uyku tutmaz oldu geceler,
İçimde hep “neden?” diye dolanan bir çocuk.

Kırgınım.
Çünkü beni görüyordun,
İçimdeki aşkı biliyordun.
Madem duygun yoktu,
Madem dönmeyecektin,
Ne diye geldin de umut koydun avuçlarıma?
Ben seviyorum dedikçe
sen niye sustun?

Hem kızgınım,
Hem hâlâ delicesine özlüyorum.
Aşk bu mu?
Ben tek taraflı yazmışım kaderin defterine,
sen okumadan geçmişsin.

Yine de…
Gururum omzumda bir nöbetçi gibi duruyor.
Arasam ne değişir ki?
Sevgi iki yürek ister,
Ben bir başıma yanıyorum.

Ama bil:
Ben böyle sevmişim.
Temiz, gerçek, içten…
Ve böyle acıyormuş aşk bazen,
Geceden sabaha sığmayan bir yangın gibi.

Ben şimdi sessizce topluyorum içimi,
Gidenin ardında kalanı.
Sevdiğim için pişman değilim,
Ama kırıldığım için yorgunum.

Senin bıraktığın yerde
Ben kendi kalbime dönüyorum artık
Kanayarak, ama dimdik.