Böyle Sevince Şiiri - İbrahim Ateş

Kalbim yol yorgunu
uzun uzadıya sevmelerin yorgunu
kar yağışı saçlarımda
bir soru yağmuru aklımda
kendimden bile gizlediğim

Kendi dünyamda
uçuruma düşmemek için
tutunduğum el olur
sevdiklerimin sırları
ağzımdan kaçırsam
yok olacaklarmış gibi

Sahi kaç ölüm hakkı var bir insanın
ecelin nefesini kaç kez
hisseder bir insan ensesinde
bu kaçıncı cenaze merasimi
bir dönemedim evime

Sevdiklerim gününü gün ederken
ben bir gün başlarına gelecekleri
hergün acıyla kucaklıyorum
bitmiyor kavgam uykularımda bile
bir bozuk saat gibi
hep aynı düşünceler kemiriyor beynimi

Onlarda biriktirdiğim utançlarım var
geçmeyen kalp çarpıntılarım
geç de olsa verebileceğim cevaplarım
bitmeyen muhayyel nöbetlerimin sancısı
ve hesabını sormak için zamanını kolladığım
bir dolu yaşanmışlıklarım

Korkularım benim kadar cesur değil
kılıktan kılığa girip önüme çıkıyorlar
gecem gündüzümle bir harp halinde
ben ne zaman hürriyete kavuşacağım