Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Gölgesi yanında bir bulutun yolculuğu değildi bizim aşkımız,
kanadı kırık bir yağmur damlasıydı..,
çok güzel dizeler ellerine saglık
Terlemiş yokuşlarımın rüzgarıydın sen
ve saçların uykumda serin..
açlığı kör bir yalnızlıkla sevdim seni
bana yeten gülüşlerin vardı senin..
devrimler dökülürdü üstümden sana gelirken..,
anlaşılırdı,
ben alnımda ağzı açık bakışların kurşunlarını silerken..
Şiirinizin bu bölümünden çok etkilendim. Güzel kaleminizin takipçisiyim.
Saygılarımla
Şiirime yazan tek kişinin kim olduğunu merak ettim... şaşırdım ve sevindim şiirinizi okuyunca...
değişik bağdaştırmalar var... naif ve lirik bir anlatım şiiri sürüklüyor... mikro ölçekte biraz çalışmak gerekiyor belki... özellikle, öznelerin gizlenmesi şiiri daha kuvvetlendirecektir... bir de noktalamalara biraz dikkat etsek... ne olur ki?
Genel olarak gayet iyi... kutlarım...
Böyle gitme..!
bir şeyler olsun yüreğine..,
küçük bir iğne gölgesi düşsün mesela..
ya da yapayalnız kaldığın bir kuyunun kabusuna titresin yüreğin..
yeter..! fazlasına durur yüreğim..
bütün yazdığınız şiirler çok güzel ama benim için en güzeli bu galiba yüreğinize sağlık...
Kendimden bihaber gelmiştim bu şiirin kalbine..(helbest)
Şiirin kalbi atmaya devam ediyor can..
Git ama böyle değil..lideri asılmış bir ihtilal neye yarar ki..kan kızıl akar yer yüzü derelerinde geride kalan..
Git ama böyle değil...yoksa bir şair ilk darbede kan sıçratır gidişlere, kırar kalemi göğsü üstünde..ağıt yakar kendi kendine, şiir bahçelerinde dilini yitirir..Git ama böyle değil..!!
Antolojinin zamanımı aldıgı ender anlardan biri .. Çok iyi..
bu nasıl sevgi, nekadar derin ve içten... hep sesleniriz beni böyle bırakıp gitme, biraz daha...biraz evet sadece birazı isteriz...
güzel yüreğinizden hüzün yağmurları uzak dursun.
iyiki varsınız bu güzel şiirlerinizden mahrum kalmıyoruz.
sevgi ve saygılar
'Gölgesi yanında bir bulutun yolculuğu değildi bizim aşkımız,'
Etkileyici ve söylenmemiş satırla başlamış şairin aşk yolculuğu. Öyle ki aşkında sığınılacak bir gölgeye ihtiyaç duyulmamış; adeta baş kaldırmış bu sevda. Yakarsa yaksın deyip bir buluta sığınmadan (nedenlere, niçinlere, nasıllara, isimlere takılmadan sadece yürekle sevmek) üstelik yağmurlarda yanılmış.... ateşle suyun buluşması yaşanmış
'Kanadı kırık yağmur damlalarında'...
Ve tabiidir ki
'Kontrol dışıydı herşey'
'Ve saygılı bir teslimdik, aşka'
derken o büyüklük, anlatılmışlık ve gelene baş kaldıramayış gerçekler gibi ölüm gibi teslimiyet gizli bu satırlarda.
Ardından gelen; kadının doğası; asiliği her zamanki gibi. Sevdalarda biraz nazlanması ve ona giden yolda şairin ölümü göze alması ya da ölümüne yaşaması bu aşkta dediği gibi tıpkı ..............
okuyucuya bırakılan satırlarla !
Yüreğe saygıyla,
Emine Ersin
Böyle gitme..!
bir şeyler olsun yüreğine..,
küçük bir iğne gölgesi düşsün mesela..
ya da yapayalnız kaldığın bir kuyunun kabusuna titresin yüreğin..
yeter..! fazlasına durur yüreğim..
kendimden izler buldum belki içinde kayboldum...asi kadın...bana bir şarkı söyle...böyle gitme...saygılar kaleme...
Gün ağarır, gün ağlar ardından...yeniden başlar sürgünüm...ve yağmur eşliğinde bana bir şarkı söyle..haydi çıkıp gel..ölümü bekler gibi bekliyorum seni...yüreğinize ve kaleminize sağlık..sevgiler.
melek ayaz.
Bu şiir ile ilgili 49 tane yorum bulunmakta