Tüm saatlerin pillerini çıkardım. Zaman durdu. Sen gitmedin.
Ben hiç özlemedim.
Ama böyle değil.
Her şey yine olduğu gibi kayıp. Her şey yine hiç bir şey demek gibi hece hece bir bütün.
Kapının kolunda bıraktığın parmak izlerin ayrılığı ele veriyor da elini tutan yok. Yalnızız.
Yanlış öznelere ait cümlelere hapis ederek kulaklarımı, sağır bir geceye gebe bıraktın göz kapaklarımı. Gözümü her yumduğum da karanlık doğuyor. Gözümü her açtığımda çığlık.
Sonsuzluğun, son bulan şeylerden sonra başladığını ispatlar gibi, sonsuz bir bağ için kopardın ses tellerine yapışan ve sessiz bir ayrılığa ait sesleri. Sonsuza dek yaşamak için ölmek gerekirdi, sonsuza dek buna inanmak için inanamamak. Sonum olurdun, bana yeterdi.
Ama böyle değil.
Zaman durdu, kapı kolunda parmak izlerin ve sonsuz karanlık. Sonum oldu.
Yetmedi.
Birkan AkdoğanKayıt Tarihi : 4.3.2013 14:25:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Birkan Akdoğan](https://www.antoloji.com/i/siir/2013/03/04/boyle-degil-5.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!