Böyle Ana Olur mu? Şiiri - Hikmet Aksu

Her gördüğüm çocuk
Anaa! Deyip ağlardı.
Ana doğurandı,
Ana dert çekendi, ağlayandı
Meleyendi deli koyunlar gibi yavrusuna.

Kuzu otlatıyorduk kırda
Birlikte, küçükken bir kızla
Köpek ısırmıştı o gün
Baba..! diye bağırmıştı
Irgat babasına, karşı tarlada

İlk defa tanık oldum,
Baba…! Diye ağlayan bir çocuk gördüm
Çünkü tüm çocuklar ağlarken
Anaaa! Der bilirdim
Hem ben de hep “ana! ” derdim.

Evleri karşımızda
Canî ruhlu bir ana vardı.
En ufak hatasında amansız
Sürükleyip ensesinden, saçından
Döverdi yavrularını acımasız.
Bizler gibi baba da
Öylece seyrederdi.
Ve çocuklar;
Baba, baba can baba..! derdi
Her dayakta denediği umutla.

Çocuklardan biri başka bir gün girmişti suya
Çırpınırdı güle, oynaya
Çocuk yaa…çocuk bu yaa…
Doğayı sevmesin mi
Suda koşmasın mı
Yağmurda ıslanmasın mı
Çamura bulanmasın mı

Çacuk bu yaaa
Çocuk olmasın mı?

Ama gel anlat anaya.
Aldı eline sopayı,
Yıktı yere yavruyu.
Vay sen misin be çocuk?
Sümük, gözyaşı soluksuz,
Baba! Der bir heykele
Canı yandıkça yanar
Yürek yakar yavrucuk.

Simsiyah, çerik çürük her yanı
Canı olsa erirdi duyan taşlar ağlayışını.

Anlam veremezdim; bu nasıl ana?
Olmaz olası vay, diyeceğim amma…
Gel anlat sen çocuğa.
Ben de herkes gibi çaresiz izlerim
Fırlamış yerinden gözlerim,
Sıtmalı gibi titremekte ellerim.
Çocuk çığlık çığlığa
Benim de boşalır gözlerim.
Farkında olmadan ısırmışım dilimi.
Bitmedi daha
Boş geçer mi öbürünü?
Ah kadın!
Sana da çektireler izlettiğin zulümü.

Bir fırsat bulup yapışır
Bacağından babanın
“N’olur baba…! Kurtar baba…! Der
Beni doğuran anamdan.”
O ıslak gözleriyle şöyle baktı
Donup kalmış babasının yüzüne
Attı kendini yere kapandı
İlişince gözleri anasının
Ateş salan gözlerine.

Tarif edemem hıçkırığın
Ritmini …tonunu…
İçim dayanamadı
Bekleyemedim sonunu

Gözyaşları dere çay
Yaşları gözlerimde ne sayarsan say
İdamına ferman deseler ananın
Ama yalnızca o ananın
Başüstüne diyeceğim
Emriniz olur hay hay

Sanırdım ki annesiz
Çocuk kalırsa öksüz
Baba…! Deyip de ağlar,
Netsin yavrum, anasız.