Boyanın Gözyaşları Şiiri - Mahmut Kızıloğlu

Son bir sigara yakmalı;
Yüzüne üflemeli mest etmeli seni,
Kendinden geçirmeli.
Son bir duman çekmeli bu son sigaradan,
Hani topuktan çıkan cinsinden.
Sonra keyif çatmalı karşında,
Ayak ayak üstüne atıp;
Birde yetmişlik rakı açtım mı,
Değme halime.

Gözlerinin içine baka baka,
Kahkahalar savurmalı etrafa.
Şerefine değil,
Şerefsizliğine atmalı kadehleri.
Yaşarken ölümü tatmalı ruhun,
İliklerine kadar işlemeli pişmanlığın.
Sen göbek atarken sahnede;
Tabakları değil senin kalbini kırmalı, loş ışıklar altında.
Peçeteler savurup ceket yakmaktansa,
Saçlarını savurup yüreğini yakmalı.
Gözlerimle görmeliyim yıkıldığın o anı,
Süzülmeli yanaklarından,
Boyanın gözyaşları.

Her gece bu hayalle çıktım sabaha,
Ne var ki sevmişim seni birkere
Yapamıyorum.
Senin kadar vicdansız,
Senin kadar zalim olamıyorum.
Oysa sen beni bir çırpıda yıkmıştın,
Bir anda çarpıvermiştin yüreğimin kapısını.
Bir akşam üstüydü;
Ölmeden öldürüp beni,
Büyük bir gürültüyle çıkmıştın hayatımdan,
Loş ışıklara tercih edip tertemiz yüreğimi.

Çok geçmeden duydum;
Beyoğlu sokaklarında satmışsın bedenini.
Ellerim titrerdi dokunamazdım tenine,
Melek derdim,
Meleğimdin benim hatırlasana.
Şimdi nasıl dolanır her gece başka hoyrat eller
Ay tanrıçası teninde?
Nasıl bu kadar acımasız?
Nasıl bu kadar zalim oldun?
Hem bana hem kendine.
Yahu hangi paranın gücü yeterdi?
Bırak dokunmayı, bakmaya bile yüzüne.
Şimdi görüyorum ki bana;
İntikam alacağım kadar bile sen bırakmamışsın