Boyacıköy'de Yitik Zaman Hikayeleri 4

belli belirsiz
delik deşik düşler görüyorum,
düşlerimde garip insanlar
solgun yüzlerine:
salgın bir hastalık gibi yapışmış,
sevgisiz sevgisizlik...
--------------
birisi gülüyor,
çökmüş gözlerinde acının izleri..
yüreğine yapışmış yalnızlıklara
isyanlarda belliki...
---------------
adın ne diyorum:
vuslat diyor belli belirsiz,
adım gibi olamadım kavuşamadım,
canım gibi sevdiğime diyor..
---------------
bir başkası takılıyor gözüme,
bir kova dolusu gözyaşı biriktirmiş,
litre hesabı satıyor,yüzelli kuruşa
acıdan kavrulup ta,yanıp da
bir damla yaş dökemeyenlere.
garibandan para da almıyor sevabına....
---------------
bu kadar mutsuz insanın içinde:
mutlu bir yüz arıyorum,
saatlerce dolaşıp da bulamayınca,
moralim iyice bozuluyor benim de,
bir ağacın altında oturan adama:
buranın muhtarı kim diyorum,
aha diyor şu kavak ağacının üzerindeki,
ilerliyorum ağaca doğru,
adamın biri yani muhtar,
taaa ağacın tepesinde oturuyor,
muhtar diye sesleniyorum
buyur yabancı diyor,derdin ne?
boyacıköy neden mutsuz insanların
acıların gözyaşının köyü diyorum:
ah evladım sorma diyor:
zamanın birinde:birbirini seven
hemde ölesiye delice seven
iki genç varmış,boyacıköyde yaşarlarmış:
evlenmek istemişler aileleri razı olmamış,
kaçmışlar bütün köy peşlerine takılmış,
yakalanmışlar:
köy heyeti ceza için toplanmış,
adama ölüm cezası vermişler,
kalbini yerinden çıkarıp,
kuşlara yem etmişler,kızıda bırakıp
deli divane etmişler:
işte o günden beri bu köyde:
ne mutluluk nede mutlu insanlar var,
deyipte ağlamaya başladı muhtar..
gözlerim doldu bende ağladım,
sonra sessiz adımlarla köyden
çıkıp kendi yoluma yollandım..
yol boyu ağladım ağladım ağladım.....