Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Çok güzeldi Ömer bey...
Duyarsız insanlarımızın nasırlaşmış yüreklerini, bir şiir okuyacak kadar sürede de olsa, gerçeklerle yüzleştiren dizeler...
Gönülden kutluyorum şiiri ve sizi,
sevgi ve saygımla,
Ünal Beşkese
Cep delik cepken delik/ Elde yok metelik/ kendisiniimiş gibi el cebinden /verir fakire talkımı/kendisi yutar salkımı' türünden bir anlayışla yürütülen her durumu, her yönetim anlayışını hicveden bu güzel ve duyarlı şiiri ve kaleminizi yürekten kutlarım Osman Bey, mutluluklar sizinle olsun.
toplumun kanayan yarası... duygulu, duyarlı bu güzel şiir için tebrikler osman bey...
Duygulu ve düşündüren şiir, güzel olmuş tebriklerimle nicelerine efendim selam ve saygılar.
Neyse üzülmem şimdilik yersiz
Bayram geliyooor! ... bayram.
Yaşasın bayraaam!
Geçen hafta, babam çöpten toplamıştı
Hem de bir sürü eskimemiş eskiler
Üstümüze başımıza giyeriz
Seçme şansımız olmazsa olmasın
Tüm renkleri severiz
Anam gömleğime düğmeler diker
Pantolonumu da bir güzel yamar
Darmış, genişmiş... sorun değil
Her beden bana uyar
Bizler ortaokul çağında bunları yaşadık be kardeşim.burnumuz sürsülmüş hayatın zor yönlerini bilmeden gelmedik bu yaşlara,çalıştık çabaladık,biz yaşadık,çocuklarımıza yaşatmadık.Şiirinizi okurken çok duygulandım,yürek sesinizi duyarlar inşallah ki bu sokak da yaşayan garibanlara bir faydası olur.Ben memleketimde görüyorum,o çöp karıştıran çocukları,içim parçalanıyor,bazı zaman gücüm yettiği kadar merhem olmaya çalışıyorum,yüreğinize sağlık,tam puan ile sayfamda.
Etafımızda bakıp göremediğimiz o kadar çok ihtiyaç sahibi var ki görebilene helal olsun diğer taraftan da çöp konteynerlerinin çevresi torba torba ekmek dolu israf hat safhada malesef şiir beni nerelere götürdü görüyorsunuz demekki şiir görevini layıkıyla yapmakta duyarlı yürek sesini kutluyorum.
Anam gömleğime düğmeler diker
Pantolonumu da bir güzel yamar
Darmış, genişmiş... sorun değil
Her beden bana uyar
------Ömer hocam çok çok beğenerek okudum çok güzeldi sizi ve şiirinizi kutluyorum saygılar sunuyorum.
bayram herkese farklı güzellikler sunuyor işte... Ama en çok çocuklara sevinç ve gülüş getiriyor... onlara her gün bayram olmalı... onlar şekerleriyle uçurtmalarıyla kahkahalar atmalı... elleri gözleri boyalı olmadan...
harikaydı şiir.
gönülden kutlarım..
Saygılarımla..
Neyse üzülmem şimdilik yersiz.
Bayram geliyooor...! bayram.
Yaşasın bayrammm!
Babam çöpten toplamıştı,
Hem de bir sürü eskimemiş eskiler.
Üstümüze başımıza giyeriz.
Seçme şansımız yok.
Olsun;
Tüm renkleri severiz...
Objektif bir toplumsal gözlem, müthiş bir empati, duygsal bir yürek ve sonuçta muhteşem bir şiir. Kutladım değerli şairi ve şiirini.
Çok güzeldi...
Çocuklarına bayramlık alamayan babaların da Babalar Günü kutlu olsun.
SEVGİ VE SAYGILARIMLA.
İNCİ GERMENLİLER
Bu şiir ile ilgili 48 tane yorum bulunmakta