Boyacı Çocuk Şiiri - Umut Gül

Sırtında tahtadan kocaman bir sandık
Eli yüzü boya içinde
Üstü başı yırtık sökük
Morarmış çorapsız ayakları
Boyacı çocuk

Yaşı henüz dokuz yada on
Düşmüş yaşam telaşına
Evde anası hasta kardeşi aç
Para yok alamaz ne aş ne de ilaç

Yalvaran gözlerle bakar gelen geçene
Müşteri arar sokaklarda telaş içinde
Bir ekmek parası uğruna
Düşmüş yollara gözlerinde büyür endişe

İmrenir paltolu kaş kollu
Okullu çocuklara
Çürük dişleriyle gülümser
Saçını okşayanlara
Ertelemiş en büyük hayalini
Çok uzak ufuklara
Boş gözlerle bakar umutsuz yarınlarına

Belki de hayal bile değil artık
Babasının okuyup doktor olacaksın sözleri
Anılarda kaldı anacığının gülen gözleri
Akşam olunca yorgunluktan çözülür dizleri
Silinmez yüreğinden acının izleri

Duyulur çok uzaktan soğuktan titreyen sesi
“Boyayalım parlamazsa para yok abi…”
Bir gün daha başlıyor küçük adam için
Düşündükçe onu sobamın başında titriyor içim

“o boyacı çocuk benimle birlikte büyüdü
bir yanı hala çocuk hala başı okşansın ister
hala gözlerinde hüzün kokar”