Boyacı Şiiri - Murat Coşkun

O ne masum istekti öyle,
One masum bakıştı gözlerinde.
Bir heves, bir azimle çıktı yola,
Boya sandığı tertemiz ellerinde.

Mutlu etmek çok kolaydı onu,
Dipsiz bu bataklıkta.
Gözlerinde, ışıltıya bir söz yeterdi,
'Boya evlat boya.'

O ne hevesti içinde
Küçücük parmaklarında boyarken ayakkabıyı,
Cilayıda az sürürdi, bitmesin diye.
Eve bir ekmek fazla götüreyim diye.

İçinde birşey yapmanın mutluluğu,
Kazandığ her liranın sıcaklığı,
O ne saf bir duyguydu öyle,
Susma anne sen de söyle.

Hainleride vardı o çocuğun küçücük dünyasında
Şerefsizide, bir lirasına göz dikenide,
Masum ellerin emeğini sömürenide,
Acıyıpta ağlayanıda vardı.

Ve şimdi büyümüş masum düşleri o çocuğun,
Unutamamış ancak, bir anısını hiç.
Kazandığı ilk parasıyla,
Aldığı ilk ekmeğin dumanıymış onu hüzünlendiren.

Oysa ki yemin etmişti, kaybetem diye,
İçindeki çocuğu kötü düzene.
Olmam bu zincirin halkası demişti.
Farkında bile olmadı, zaten o hep halkanın parçasıydı...