Botan Benim Hikayem Şiiri - Messo Bedirxani

Batarken hüzünlüdür bir hikayenin izdüşümü
hür bir nehir gördüm bana çok benzeyen
dalgalarında özgür düşler saklayan
Botanın yazgısı ezelden beri benim
yıkık kentler, soğuk sokaklar
ve her kavgada hırpalan saçlarım

Burası işte tam burası,
uzağın ve özlemin ta kendisiydi yüreğim.
Mağrur ve aslında biraz da yorgun
Maviyi de gördüm karanın en karasını da
Doğmayı iyi bilmeliydi küllerinden
acıyan kadınların yüreği
keskindir ışığından güneşin

Bir fotoğraf karesi çok az şey bilebilir
nehirler şahit,karanfiller tercüman
ikimizin tek bir baharı vardı
ıssız seneler geçti ardından

Nicedir ruhum kırsal bir şiire imge
her güz tutanaksız bir ayrılığa gebe
ve hergün yeniden dirildim umutla
Bilen var mı saçlarımda ağaran anıları
dil bilmez, mürekkep dökülmez hislerim
ne kıyametler kopardı çığlığımda

Çığlığımdan türedi mücadelem
Yarım bir sevdadan eksik kalırdı insan
Ama ben çoğladım, anne oldum kavgana
çoğladıkça dağlar yankılandı yokluğunda...