Boşyere ağlamanın faydası yok.
Bunu kendime defalarca söyledim, ama her defasında gözyaşlarım kontrolsüzce akmaya devam etti.
Belki de insanın içinde biriktirdiği duyguların, hislerin dışavurumudur bu; belki de kalbinin yükünü hafifletmenin tek yoludur.
Ama yine de, mantık hep aynı şeyi fısıldar: Boşyere ağlamanın faydası yok.
Gece yatağımda yalnız kaldığımda, içimdeki sessizlik, başımı yastığa koyduğum an, yerini derin bir hüzne bırakır.
Her nefes alışımda kalbimin acısını hissederim. Ama biliyorum ki bu acı, sadece bana zarar verir, kimseyi değiştirmez, hiçbir sorunu çözmez. Kendime sürekli hatırlatırım: Boşyere ağlamanın faydası yok.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta