Boşyere ağlamanın faydası yok

Boşyere ağlamanın faydası yok.
Bunu kendime defalarca söyledim, ama her defasında gözyaşlarım kontrolsüzce akmaya devam etti.
Belki de insanın içinde biriktirdiği duyguların, hislerin dışavurumudur bu; belki de kalbinin yükünü hafifletmenin tek yoludur.
Ama yine de, mantık hep aynı şeyi fısıldar: Boşyere ağlamanın faydası yok.

Gece yatağımda yalnız kaldığımda, içimdeki sessizlik, başımı yastığa koyduğum an, yerini derin bir hüzne bırakır.
Her nefes alışımda kalbimin acısını hissederim. Ama biliyorum ki bu acı, sadece bana zarar verir, kimseyi değiştirmez, hiçbir sorunu çözmez. Kendime sürekli hatırlatırım: Boşyere ağlamanın faydası yok.

Hayat devam ediyor.
Dünya dönmeye devam ediyor.
İnsanlar yollarına devam ediyor.
Ve ben, bu döngünün içinde, bir noktada durup ağlıyorum.
Peki neden?
Neden bu gözyaşları?
Belki içimdeki hayal kırıklıklarını, umut kırıntılarını dışarı vurmak için. Belki de, sadece içimdeki ağırlığı biraz olsun hafifletmek için.
Ama sonunda, geriye sadece kızaran gözlerim ve halsiz bir bedenim kalıyor.
Çünkü biliyorum ki, boşyere ağlamanın faydası yok.

Güçlü olmak gerektiğini söyleyen bir ses var içimde. "Kalk," diyor, "devam et." Belki de bu sesi dinlemeliyim.
Her düştüğümde yeniden kalkmalıyım. Gözyaşlarımı silip, başımı dik tutmalıyım.
Çünkü bu hayat, ağlayarak geçirilmek için fazla kısa ve değerli.
Mücadele etmek, savaşmak, yeniden ayağa kalkmak gerek.

Boşyere ağlamanın faydası yok. Bunu bilmek, anlamak ve kabul etmek gerek.
Gözyaşlarımı bir kenara bırakıp, yeni bir günün umutlarına, yeni başlangıçlara doğru yürümeliyim.
Her şeyin bir çözümü vardır ve ben, bu çözümleri arayıp bulmalıyım. Çünkü boşyere ağlamanın faydası yok. Ve ben, hayata karşı dimdik durmalıyım.