Boşversene Şiiri - Azime Gürlek

biliyor musun sevgilim
bu kez yanaklarım ıslanmadı ardından
gözlerim dalmadı uzaklara
bu kez bedenim yetim kalmadı
sana teslim ettiğim ruhum
tanrısal bir güçle sabır tespihleri çekti
kurşunlar yağdı dudaklarından
açacak bir kapı bırakmadın ardından
gitmedim gidemedim uzak diyarlara
umutlarım siper etti sınırları
yorgun bedenim bin bir telaşla
mekânlar kurdu koylarına
adını sen koydun çizdiğin senaryoların
kurallarının çıkmaz sokaklarında yana yakıla
dökülüyor üstüm başım dilenci kılığındayım
nem kokan ellerim sana doğru açılıyor
ruhsuz bir tenhalığın ortasında direnişlerim
umurun damı sanki paramparça olmuş yalnızlığım

boş versene
önce çocuk gibi azarlıyorsun
sonra gelip başımı okşuyorsun
kâh fırtına dolu olup vuruyorsun
kâh durulup koynumda uyuyorsun
hem yaralar açıyorsun kanatırcasına
hem de merhem sürüyorsun sızlatırcasına
öyle bir senfoni çalıyorsun ki kulaklarımda
önce doğuruyorsun beni ninnilerle
sonrada yavaş yavaş öldürüyorsun
ağıtlar yakıyorsun musalla taşında yokluğuma