Boşver be sevgili
Sol yanımda ne fırtınalar kopsa da,
Senin adın geçince titrese de dudaklarım,
Ağladığım günlere, özleminle yanışıma takılma…
Geçiyor nasılsa
Ya da geçiyor gibi yapıyorum
Asıl mesele ne biliyor musun?
Sanki içimde bir yemin var gibi
Adını andıkça günah sayılıyor sanki
Ama ben yine de seviyorum seni
Tıpkı vatani bir görev gibi
Bakma böyle dimdik durduğuma,
Aslında içimde hep eğri duran bir boyun var
Sen fark etmedin, ya da hiç bakmadın
Kalabalığım,
Tıpkı bir kentin içindeki yalnız gibi…
İstanbul gibiyim…
Herkes içimde ama kimse bana ait değil.
Yoğunum evet
Bir mahşer gibi karmakarışığım.
Ama bil ki,
Bana kalan tek yüz,
Sadece sana dönüktü
Gözlerinin geceyi kıskandıran koyuluğu,
Ve saçlarının arasına karışan ellerim,
En çok bende güzeldi…
Hayat bendeyken bile senden ibaretti.
Ve nefes almak
Ancak seni hissedince olurdu.
Güzelliğin karşısında sustuğum oldu,
Yitip gittiğim de
Ama hiç inkâr etmedim seni,
Utandığım zamanlar oldu içimdeki yangından…
Ama susmadım,
Kendimi bile tanıyamadığım o arsız hâlimle…
Derler ya: “Dünyanın çivisi çıkmış.”
Halbuki baştan çürüktü tahtaları…
Ne sen anladın beni
Ne başkası
Boşver be sevgili
Boşver
Kayıt Tarihi : 7.7.2025 15:23:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
