Boşver Şiiri - İbrahim Yay

Ne yapmalıyım kendi yolumu çizerken bilinçsiz?
Örnek almalı mıyım birini, daha kendim olamıyorken?
Kaldın mı ki sen sevdiklerinin yanında kimsesiz?
Seni tartmıyorum, sadece arıyorum bir yol çaresiz...

Durgunum daha çok gülmem gereken yerde yıpranmış.
Adımlarım ağır kafam eğik hafiften hayata karşı.
En sonunda baktım gördüm ki sevdiğim kimse kalmamış.
İstemişim sadece nefsime bir damla göz yaşı...

Sormayı bırakmak isterdim bağlı kalmadan kendime.
Daha da açılıp gerçek kendimi görebilmeyi.
Ne yapabilirim ki aç bırakılmış saf sevgime?
Ben de isterdim birini koşulsuz sevebilmeyi...

Boşver yalanları, olması gerektiği kadar doğru aslında,
Yargılamayı birini kendinden önce alışkanlık edinme.
Bağımlılık yapıyor bu düşünceler kör edici nefsinde.
Sorunlarını çözemeden daha, kendine güvenme...

Emin olmak isterdim ölüm haricindeki olaylardan,
Kalbimi gömmek, hak edenin kazabildiği kadar almasını.
Göz yaşlarım akarken sarılmak isterdim uzaklardan,
Sana bağlı kalıp istediğim an seni sımsıkı sarmasını...