Boşuyorum Ben! Şiiri - Mehmet İslami

Kederin Çilenin gamın yekünü
Terkederek kâinatta kökünü
Dağın taşın almadığı yükünü
Yüklendim sırtıma taşıyorum ben

Bindokuz yüzdoksa dörtte vurdular
Dallarımı filiz iken kırdılar
İsâ edipde çarmıha gerdiler
Fitnetüz zamanda ışıyorum ben

Çok şey biliyorsun dilin çok uzun
Sana hasım olmuş güneyin kuzun
Haklısın; mermeri çatlatır sözün
Diyen ehl-i dile şaşıyorum ben

Tekaüde beni de ayırdılar
Haramiler nefsini kayırdılar
Kanım emip kemiğim sıyırdılar
Yetmişbeş senedir pişiyorum ben

Yazdığım kitabın özünden benim
Resûlü Kibriyâ sözünden benim
Kanât çoğundan azından, benim,
Kafakoçanından düşüyorum ben

Dinledinse meleklerin feryadın
Kur’ân-ı Kerîmde müjdedir adın
Yüzsene rüyanda dama oynadın
Uyandım ensemi kaşıyorum ben

İslâmın zırhını sarındın ise
Düşmana Şeyh Şamil göründün ise
Âli şecâati büründün ise
Hedef on ikiye düşüyorum ben

Allâh’ın lütfudur cevri cefâsı
İdrisin cennette zevk ü sefâsı
On sekiz bin âlemin Mustâfası
On üçyıldır fazla yaşıyorum ben

Şeytanın icâdı yalanı alan
Duygusu toprağın altında kalan
Hissini dumûra uğratmış olan
Korkak müslümanı boşuyorum ben

Melhame-i Kübra savaşındadır
Hepiside onsekiz yaşındadır
Yetmiş yedi düvel iş başındadır
Mehmedin peşinden koşuyorum ben

İSLÂMİ’yi dinle Mübârek Hıdır
Onbeş asırdır edilen cenk budur
Hâlbuki hamûle bir katre sudur
Yazık ki bendimden taşıyorum ben

01 Mart 2020