Boşunaymış her şey Şiiri - Orhan Özçelik

Boşunaymış her şey,
Geçen xaman,yanan yürek.
Sönen umutlarım,yangınlarım,
Toz dumana karışan külüm,dumanım,
Her şey boşuna.
Zından gecelerde yalnızlığım,
Kadere bin kere yandığım.
Ve her sabahsız gecelerde,
Sensizliğe uyandığım,
Sensizlikten kıvrandığım boşunaymış.

Nerede başlamışım,sen diye,
Son nefesimin bittiği,
Aklımın başımdan gittiği yerde,
Sana ben ölmüşüm,boşunaymış.
Ne dağlar aşmışım yar diye,
Dünyayı bir yana atmışım,sen diye.
Bir kalemde çizgi çekmişim her şeye,
Her şeyi silip atmışım,boşunaymış.

İçimde sevincim olduğun gibi,
Coşkuyla kalbimde sakladım seni.
Bir bilsen ne hale düşürdün beni,
Seni çok sevmişim,boşunaymış.
Acım da sen olmuştun,tatlım da sen,
Ilık bir rüzgardı nefesin,içimde esen.
Sanki dünyaya gelişimdi,sıcacık busen,
O an ben ölmüştüm,boşunaymış.

İçtiğim suyumdun,susuzluğumda,
Aldığım nefestin,boğulduğumda.
Sanki dünya dönerdi,sen olduğunda,
Seni kendime yön bilmiştim,boşunaymış.
Bak işte olanlar oldu sonunda,
Koca bir yürek yok oldu yolunda.
Tükendi saatler,dünya son turunda,
Bir hayat son buldu,her şey boşunaymış.