Bostan-ı Cinân Şiiri - Mehmet Erdoğan 3

Neyleyim dünyanın bağ-bostanını,
Benim gönlümdeki bostan-ı cinân.
Mal mülk, servet sarsa her tarafını,
Benim gönlümdeki bostan-ı cinân.

Her bahçe kuruyup, çöpe dönüyor,
Gülleri soluyor, nuru sönüyor,
Biri var kokusu arştan iniyor,
Benim gönlümdeki bostan-ı cinân.

Burada ağaçlar yaprak döküyor,
Güz, baharın gelip kökün söküyor,
Üzüm çardakları bir gün çöküyor,
Benim gönlümdeki bostan-ı cinân.

Ölüm var her zevki acılaştıran,
Sanki yüreklere giren bir kıran,
Kim ebedi burda zevk-sefa süren,
Benim gönlümdeki bostan- ı cinân.

Tûbası, kevseri, üzümü, muzu,
Ebedi baharı, ebedi yazı,
Hurisi, gılmanı, cümbüşü, sazı,
Benim gönlümdeki bostan-ı cinân.

Orada en tatlı sütten ırmaklar,
Üzüm salkımları dolu çardaklar,
Tesnim suyu ile silme bardaklar,
Benim gönlümdeki bostan-ı cinân

Yakuttan, inciden köşkler, saraylar,
Sarayın içinde güneşler, aylar,
Güzeller dolanır elinde meyler,
Benim gönlümdeki bostan-ı cinân.

Tahtlara kurulmuş mü'minler mutlu,
Sohbetleri sazlı, tamburlu, udlu,
Mutluluk iç içe binbir buutlu,
Benim gönlümdeki bostan-ı cinân.

Bütün peygamberler o bağ- bahçede,
Sahabi, veliler o bağ-bahçede,
Ve Ebedi Rehber o bağ- bahçede,
Benim gönlümdeki bostan- ı cinân.

Allah'ım bizlere bunu nasip et,
Arzumuz Cemali ilahi, cennet,
Süresiz mutluluk, sonsuz saadet,
Benim gönlümdeki bostan-ı cinân.