Bosnalı Çocuk Şiiri - Osman Serçe

Bir çocuk ağlıyor Bosna'da
Yan tarafında sessizce uzanmış bir kadın
Etrafında bir yığın taş parçaları
Kırık dökük bir duvar

Bir çocuk ağlıyor Bosna'da
Kendi dilinde bir destan yazıyor -Bosna için-
Ne çare annesi bile duymuyor feryatlarını
Kızıyor içten içe annesinin sessizliğine
Ve bir öfkeyle vuruyor kanayan yarasına
Elleri kızıl karanfil gibi kat kat
Gözleri sonsuzluğa akan birer nehir
Ve bir girdapla yüzünden kayan damlalar
Yürekleri ürperten bir ses

Ey küçük
Ölmek nedir bilir misin
Ölümü tatmak nedir tanımadan yaşamı

Şehrin harabeleri kadar dağınıksa saçların
Güvercinlerin bile ürküp kaçtığu bu şehirde
Hala çırpınıyorsa ellerin
Ağla aylayabildiğin kadar

Derdini bilemden ağlamak ne zor
Ne zor cevap vermeyen anneye seslenmek
İnsanlığın ayıbını görmemezlikten gelme
Kapatma gözlerini susma -ağla-
Ağla ki
Her bir damla yeşertsin içindeki sevgini

Yaşamalısın

Yıkık bir vatan seni bekliyor
Zalimlere vereceğin cevabı şimdiden hesapla
Gerkirse öyle bir tokat indirmelisin ki
Şehit kardeşlerin alkışlasın kabirlerinden
Dünya döndükçe düşmesin insanlığın dilinden