Bosna Ve Ben Şiiri - Yaşar Güçlü

Yaşım otuzdu.
Gözlerim görür ellerim tutar iken
Avrupa’nın ortasında,
İnsanlığın uzağında bir katliama tanıklık etti
Bütün dünya.
Bir de ben…
Her gün ekranlarda bölük pörçük vahşet görüntüleri
Satırlara sığmayacak,
Dile getirilmesi zor cinayetler…

Çok sular aktı köprülerin altından,
Mostar Köprüsü’nün altından çok kanlar aktı.
Unutmak ne mümkün
O utanç günlerini,
Ne mümkün kurtulmak vicdan azabından.

Otuz yaşındaydım o zaman
Gözlerim görür, ellerim tutar iken
Belki cami çıkışında birkaç kuruş koydum
Yardım kutusuna
Ve görevimi yapmış olmanın huzuruyla
Uzandım derin uykulara
Katliam haberlerini izledikten sonra.

Çok zaman geçti …
Hala şehitler fışkırıyor Srebrenitsa topraklarından.

Ne zaman adı çalınsa kulağıma Bosna’nın
Yüreğim… yüreğim kanıyor.
O günkü vurdumduymazlığım
Bu gün yıkıyor beni.
Ne zaman Bosna’nın hüzün yüzlü insanlarını görsem
Gözlerim doluyor.
Ve her yıldönümünde soykırımın ağlıyorum gizli gizli.
O günkü çaresizliğime, beceriksizliğime…
İçimden yükselen bir ses:
“Sensin bütün bunların sorumlusu
Çünkü sen torunusun Osmanlı’nın
Bıraktın orada kardeşlerini zalimlere
Arkana bakmadan dönüp kaçarken Anadolu’nun kucağına.
Hiç düşünmedin kalanlar ne yapacak
Allah’tan başka kime sığınacak?
Ve onları teslim ettin dört yüz kalleş Hollandalıya
Onlarda teslim ettiler masumları canilere.”

Bu gün gülen Bosnalı çocukları, genç kızları, anneleri babaları görünce
Mutlu olamıyorum, gülemiyorum.
Verdikleri imtihandan sonra hakkıdır onların gülmek
Ama ben…
Bütün haksızlıkların vurdumduymaz seyircisi
Ben neyi hakettim bitmeyen vicdan azabımdan başka.
Ne zaman aklıma gelse Bosna
O günkü çaresizliğime, cesaretsizliğime
Bu günkü pişmanlığımla ağlıyorum.