Bosna Öldüğü Zaman Şiiri - İsmet Can

Temmuz günlerinden biriydi
Srebrenitza’da
Ve tavan yapmıştı sıcak
Yıl 1995
Sırp postalları aşındırırken Bosna’yı
Çığlıklar yükselecekti; semaha
Yakında
Uğultusu hissediliyordu; ormanın gerisinden

Mazlumlar toplanmıştı; bir araya
Ölüm kaçınılmaz ihtimal
Dirsek temasında ecelin nefesi
Kapsıyordu; sakin bulutları
Gök mavi
Kızıla çalıyordu; yeşil
İş birlikçiler, iş başındaydı
Gizliden gizliye

Kurt sofrası kuruldu
BM denen kurt ile
Bosna’yı dişlemeye devam ediyordu
Haç önünde diz çöken Sırp
Ve Hollandalı iblisler

Sözler başka
Gözler başka idi
Sislere büründü
Srebrenitza birden
Çakallar ulumaya
Potoçari uyumaya başladı
Derinden derine
Gücü yetmedi
Nesib öğretmenin buna
Sessiz ve derinden sürünerek yaklaşıyordu; ölüm
Toprağı yararak

Güvenli diye teslim edildi; güvensizliğe
Srebrenitza
Aldıran olmadı
Mazlumun gözyaşlarına
Katliam çukuruna yürürken masum canlar
Gözler kapalı
Kulaklar tıkalıydı
O sıra

Şampanyalar patlatılacaktı
Zafer naraları atılacaktı
Hemen yanı başında Srebrenitza’nın
Kilisenin çanlarıyla çınlayacaktı
Yugoslavya’nın silinen sınırları
Ve sınırı olmayacaktı
Vahşetin
Sınırsız gökyüzüne bakacaktı; Sırp gençliği
Güneş gözlüğü ile sahilde
Yaşayacaktı
Atalarının kurduğu
Vahşet üstüne geleceğini

Derin sessizliğe gömüldü
Bosna
Ölüm çığlıklarının ardından
Kuşlar fırladı; göğün maviliğine
Korkudan
Sahil kıyılarını vurdu
Korku tsunamisi
İrkilme fay hattını sarstı
Kılı bile kıpırdamadı
Kilise direklerinin
Çan sesleri dans ederken
Ve minareler suskundu
Mecali yoktu; haykırmaya

Fırtına sonrası sessizliğe büründü
Srebrenitza
İğne ucuyla delinmişti
Atlas
Magma tabakasına çökmüştü
Bir şehir
Çığlıklar içinde
Kimseye görünmeden
Medeniyet ölmüştü
Medeniyetin ortasında
Bosna öldüğü zaman….

11 07 2017