Bosna Destanı Şiiri - Adem Karagöz

Bosna da dolaşır kara bulutlar.
Zülüm vahşet çökmüş bitmiş umutlar.
Açlılıktan ölürken körpe çocuklar,
Bu iğrenç vahşet dur diyen olmaz.

Camiler yıkılmış evler harabe,
Nice ocak sönmüş olmuş virane.
İnsanlar inlerken bir feryat ile,
Bu iğrenç vahşete dur diyen olmaz.

Kan ile boyanmış cadde sokaklar,
Duman tütmez melül kalmış ocaklar.
Dul kalmış gelinler öksüz çocuklar,
İnlerken vahşete dur diyen olmaz.

Kiminin eli yok kiminin kolu,
Kimi esir düşmüş hali şüpheli.
Sokaklar kokarken binlerce ölü,
Bu iğrenç vahşete dur diyen olmaz.

Katliam yaparken Sırp canavarı,
Dünya devletleri nerede hani.
Birleşmiş milletler insan hakları,
Neden bu vahşete dur diyen olmaz.

Süper Amerika ey koca devlet,
Bu mu insan hakkı bu mu adalet.
Namusun vicdanın var ise şayet,
Neden bu vahşete dur diyen olmaz.

Tüm dünya insanı gelsin vicdana,
Bu vahşet sığar mı hiçbir kitaba.
Ne İncil’de vardır ne de Kur-an’da.
Oysa bu vahşete dur diyen olmaz.

Yücelsin İslam’ın yeşil sancağı,
Adalet güneşi sarsın cihanı,
Yetiş ya Muhammet,Ömer ve Ali,
Yoksa bu vahşete dur diyen olmaz.

Adem Karagöz
21/10/1994