Bosna Şiiri - Abdulvahap Ateş

Bir zulüm bulutu var,Müslümanlar üstünde,
İnananlar uyuşmuş,fettan haçlılar sessiz.
Yerbeyer düşman sesi,Bosna’m Sırp’ın elinde,
Gözler naçarlık kusar,jakoben kadro sessiz.

Yetim kalmış Bosnalım,kanını tüketmekte,
Kara,kışa,yokluğa,açlığa direnmekte.
Mahzun gözler mecalsiz,fersizce inlemekte,
Yetim bırakan mahzun,bıraktıranlar sessiz

Fettanca bir husumet besleyen şer cephesi,
Bukalemun misali,adalet debdebesi,
Ezilen müslümansa duyulmaz esamesi,
Canhıraş çığlıklarla gülmekte sessiz,sessiz.

Bosna’ya hakem olan usta perdahçı kıpti,
Bir kine istinaden olmasın sakın akdi,
Başka bir ihtimal yok budur sebebi kat’i,
Usta nalıncı gibi yontuyor sessiz,sessiz.

Sessizlik bozulacak,kürenecekler tek tek,
Bosnalım kerte kerte silecek kükreyerek,
Bugüne dek imana işlemiş mi top,tüfek,
Jakobenler güruhu gidecek sessiz,sessiz.

Uyanacak dostunu,düşmanını görenler,
Utanacak kardeşlik adına(!) seyredenler,
Ufalacak insanlık adına zulmedenler,
Gitgide yok olacak,bitecek sessiz,sessiz.