Bosna Şiiri - Dilgüşa Deniz

Ağaçlarının gölgelerine sığınıyorum sancaklı şehir Gölgeye sığınarak kaçtığım güneş değil Güneş yok ama yanıyorum Yakıyor bedenimi bir avuç acı Diş etlerini parçalarcasına bağırıyor bir çocuk Derinden derinlerden Kulağıma geliyor bir tel ses ses değil sanki durmak bilmeyen bir sancı Keşke..Keşke diyorum.. Suların oluk oluk değil damla damla aksa çatlamış dudaklarıma Yine de doyarım fazla gelir doldururum avuçlarıma Şehrin ortasında yanan alevlere inat geçerim karşısına Giyerim karaları en matemli bir günde ve haykırır yüreğim Ey insanoğlu hani ademden doğma kardeştik? Bu yaktığın yangın elleri kül olan çocuk. Neyindi senin? Bakma öyle ademoğlu konuş.İnsanlığından mı utandın yoksa? Bu kadar mı bürüdü gözünü beş kuruş para Oysa ne sana ne bir başkasına vaadedilmedi sonsuz dünya. Yapışacaktır yakana inandığı dünyada hakkını gaspettiğin insan Bedenine izinsiz sahip olduğun kadın..ana Ruhunu çalmaya çalıştığın çocuk..dönmek isteyecektir çocukluğuna Herşeyden habersiz küçük sandığın soracaktır hesap sana. Yaşamın rengi neydi burada acaba? Herkes vurgun yemiş bir ayaz Bosna senin renginde anlam buldu yeşil mavi beyaz Mavi ne dezinde böyle asildi ne gökte.. Bosna semalarına bakıp boynu bükük kalanlardanım ben Uatınıyorum ey insanlık senden Bu muydu benim inandığım insanlık Her taraf açlık sefalet Açlığı doyururcasına ağır bir koku kan.. Tüm acıları bastırırcasına tutulan bir matem Sen utanma Bosnam kaldır başını ve dik dur. Oysa güzel yüzüne bakmaya kıyamazdım Bosnam ben Nerede o güzelim yeşilliğin? Üzerinde ne sulhların imzalandığı barış köprün Nerede o canım nanoların türküleri Bak ne güneşler doğdu ne güneşler battı Senin uğrunda allah yolunda ölenler bir tek huzurlu yattı Silahların topların patladığı bir savaş meydanı Bosna! Korkmadan geçerim en orta noktaya, Açarım ellerimi ya Rab yalvarışım bir tek sanadır sana. dilgüşa