Bosna Şiiri - Yüksel Ağalar

Bosna yanıyor…
Benim yüreğim.
Bosna da bir ihtiyar.
Elinde asa.
Olmuş iki büklüm.
Uzağı göremediği belli,
Ağır, ağır gidişinden.
Kahpe bir Sırp ateşiyle düşmeyeyim diye
Şaşkın, şaşkın bakar iki yanına.
Belli üzgün, hem endişeli ve kederli
“ Ne oldu bize ya Rabbi” derken
İçin, için ağladığı kaçmıyordu gözlerden.
Bosna da bir çocuk:
Sokakta tehlikeli oyunun zevkine
Doyamamış oda oyuna daldığından belli.
Hem rahatsız olmuş,
Önündeki silahlı Sırp askerinden.
Görünce irkildi.
Gidemedi bir an olsun ne ileri ne geri.
Oysa gözünün önünde, hemen dibindeydi oyun parkı.
Hem, bak boş sallanıp duruyordu salıncak.
Yoksa o da endişelimiydi?
“ Boş salıncak benimde mezarım olabilir” diye.
Gidemedi, gidemedi işte.
Belki salıncak masumdu,
Belki de çocuk korktu.
Çocuk görmüştü daha önce de
Acımasızca öldürülenleri.
Belki onun için haklıydı.
Fakat Sırplar!
Evine geldi
Gözü yaşlı annesi…
Gözü yaşlı komşuları…
Bakışlar yerde,
Ağlamaklar feryat olmuş, uçuşuyor göklerde.
Babalar! Babalar yok evlerde…
Babam! Babam nerede anne! ..
Yıkılmış evler, yıkılmış direkler.
Yanmış yürekler.
Yanıyor evler.
Çıkıyor kara bulutlar.
Duymuyor Avrupa,
Duymuyor medeniyetler.
Yoksa sağır mı oldular?
Hani insan hakları derlerdi ya.
Çıkmamış, çıkmıyor…
Kardeşime;
Kardeşinden başka
Kimseden sesler…
Bosna da dindi nefesler...
Bosna da vuruldu babalar..
Bosna da yetim kaldı çocuklar...