Boşluktaki Yalnızlıklar Şiiri - Adem Eyü ...

Işıklar, yüksek binalar ve lüks yaşam
Yüzlerce insan geçiyor bir metrekare yoldan
Sürekli koşuşturuyorlar nereye giderler bilmem
Yüzler asık, bakışlar boş, bu hayatla sanırım baş edemem

Sevgiyi yoldan geçen birine sordum
Yüzüme bile bakmadı sanırım beni anlamadı
Birine huzuru arıyorum dedim, ben bilmem ki dedi
Sanırım anladım kalplerden silinmiş bu iki sevgili

Buraları sana anlatamam anacım çünkü hayat yok
Adına metropol dedikleri yerde insan yok
Sevenlerin kalbine saplamışlar iki ok
Biri zehirlemiş biri köle yapmış kimsenin haberi yok

İnsanlar burada sürekli çalışıyor tek dertleri ekmek
Karnımı doyurayım derken yok olmuş yüreklerde sevmek
Ruhsuz bedenler geçiyor yanımdan ve ben üzgünüm
Sanırım bu koca mezarda yaşayan tek ölüyüm

Bir sarı çiçek gördüm beton yığınlarının arasında
Başını topraktan çıkarmış merhaba diyor hayata
Aslında çokta güzel kokuyor bu eksoz kokuları olmasa
Oda benim gibi yalnız kalmış kalabalıkların arasında

Gülen bir yüz görsem yarabbim çok mutlu olacağım
Umut kaybolmuş gözlerde bilmiyorum nasıl bulacağım
Burda her şey o kadar yüksek ki küçük olan tek şey anılarım
Zaman maraton koşuyor, insanlarsa bakıp duruyor
Allah’ım bu bir kabus olsun ne olur, artık hep sana sığınacağım

Not: Bu şiir şairin 'Dün, kendime seni anlattım' adlı şiir kitabından alınmıştır. www.ademeyupoglu.com