Boşluktaki Adam Şiiri - Armağan Öztürk

Şimdi düşünüyorum da, tüm hayatımı ne de boş geçirmişim
Yani “ boşun” kendisi bile bu kadar boş olamaz
Çok kötü bir çocukluktu benimkisi
Oradan başlayayım anlatmaya
Feci hastalıklıydım
Ter, saçlar darmadağın
Fındık, fıstık tüm aile beni oyalardı
O yıllardan kaldı insanları oyuncak gibi görme alışkanlığım

Çok sürmedi o yıllar
Anamın rejim yemekleri yerine
Fahişe etine dadandım
Değiştim
Günahı öğrendim
Büyüdüm
Palazlandım

Gençlik bana hayallerimi
Kaybetmeyi
Ve yeniden bulmayı öğretti
Hem de bıraktığım gibi
Gençliğime çok şey borçluyum

Hayata atıldım tabii, yerimde kalamazdım
Şeytanla tanıştım, kafede
Senin benim gibi biri
Merak edilecek gibi değil
Söyleyeyim boynuzu da yok
İyi ahbap olduk kendisiyle
Çok şeyler öğrendik
Çok işler çevirdik
Artık param da vardı
Yağlandım
Su samuru gibi bir şey oldum
İnsanlıktan çıktım
Bu bir istifaydı

Beni kah Laleli’de gördüler, birçok ayıp şekilde ahlak dışı
Kah yüksek apartmanlardan, yüksek yüksek bakarken aşağıya
Aşağıda insanlar vardı
Karıncalar gibi
Böbürlendim
Arabamı değiştirdim

Ortalama bir ömürdü benimkisi
Öldüm nihayetinde
Hem de kalpten
Oysa en çok kalbime güvenirdim

Şimdi buradayım, bir hayli uzakta
Şimdi düşünüyorum da, hayatımı ne de boş geçirmişim
Yani “ boşun” kendisi bile bu kadar boş olamaz
Lafı edilmez ama
Pişmanım