Boşlukta Asılı Anlar-II Şiiri - Utku Özbay

Pembe çatılı evlerin
eflatun gözlü kızları
balıksırtı örülmüş
henüz nemli saçlarıyla
iğ atlıyor boşlukta
çocukluğuma...

Ah o ıslak, çamurlaşmış toprak!
kefene sıkıca sarılmış
ince beden
çamur çukuruna
bırakılan beyaz vücut...

Devam ediyor ateist adam
sıvazlarken kır sakalını
bir sigara yakıyor
uzaktan gelen bir vapurun
haylaz ışığı gibi
parlıyor ucu
yaktığı sigaranın

'Ben,' diyor boşlukta
asılı kalırken
kalın ve etkileyici sesi
yumruğunu göğsüne vuruyor adam
derin bir nefesin ardından:
'babamı kaybettim'
duraksıyor bir an
kafasındakileri toplamaya çalışırken
ıslak dudaklarında
henüz içilmiş alkol kokusu...
'Kemeraltı'na giderdik babamla
meyhanede oturur içerdik
ve karışmadı, karışmazdı bir an
ateistliğime...'

Gülümsüyor adam
pembe çatılı evlere doğru çeviriyor
başını
'babam ya, babamdı benim o adam
artık yok ve olmayacak hiçbir zaman
anlıyor musun? '

Başımı sallıyorum
içeri girmiyor adam
ve söz açılıyor bir ara edebiyattan:
Cemal Süreya'dan,
Özdemir Asaf'tan,
Nâzım Hikmet'ten,
Ataol Behramoğlu'ndan,
Can Yücel'den,
Ahmet Muhip'ten,
Ahmed Arif'ten...
çığlığa can üfleyenlerden
dizeler okuyoruz
kısaca...