Boşluklar Şiiri - Saniye Erol

yarattığımız varsayımsal hudutlar engelimizdi
şiir kanatlı umutlar döllenirken tuvalimizde
her birimiz godot yerleştirdik düşlerimize

hasret yağarken yabancısı olduk yakınlarımızın
akşamın alacasına/ ayyüzlü sevgili çizdik
akasya kokusuyla direnen bir şehrin gözlerinde
nöbetini tuttuk kanayan şifasız yaramızın

hep boştu sevdaya vurgun kuytu yanımız
ikrara banmış yüzüyle peşimizdeyken siluetimiz
bir türlü ısınmadı, sürgün mateminde kalan sıcağımız.

kimi zaman sığındık mezar tunlayan ağaç gölgelerine,
kum fırtınalarının nümayişiyle/ kimsesiz-liğe- gömülürken
terkedilmiş bir duraktı bekleme yerimiz
ve bulduğumuz her şeyi yitirdik iç sesimizde…

koştuk...
ayasındaki ıssız sokağında kendi ellerimizin
bir infilak yangısıyla sarıldık bulduklarımıza.
ne çok yalan söyledik kendimize
alevlenen her çığlıkta inkâr ettik yüzümüzü
ve ne çok yenildi tarihe kefil sözümüz
kül iklimi mevsimlerde…

kapı arkasında, pencere önünde, yol kenarında
ve baruta yazılmış kurşunun kovanında bekledik
beklerken bir yığın ölü zaman bıraktık ardımızda…

umurunda değildik hükmü umarsız hayatın;
sürekli oynadı yaşam/ gülüşümüzün kıyısındaki çocukla
zaman, yalancısıydı bütün primadonnalı şarkıların.

soluğumuzun şahdamarından boşaldı sarıca ömür
her gün bir kaşık bal katarken umudun alaşımına
bir ölümcül derya şımarık dalgalarıyla oynaştı
ve kör keskinlikte kanadı bir cam kırığı veda…