Boşluk Anı Şiiri - Selami Utkan

Her şeyin anlamsız geldiği andır boşluk,
Sarar insanı her yönüyle bir yokluk,
İşte böyle anlarda dehlizlerde yol alırsın,
Başını dizlerine yaslarsın, baktıkça bakarsın,
Derin bir karanlıkta kaybolursun o an,
Kara bir boşluk görürsün ne kadar baksan da.
Sadece yalnızlığı görürsün gözlerini açsan da.

Alırsın umutlarını, hayallerini ve dertlerini; 
Zihninden silersin geride kalan günlerini.
Bakmadan yürürsün o karanlık belirsizlikte,
Ne bir çıkış görürsün ne de bir ışık,
Bir sel gibi akıp gidersin sessizlikte,
Bazen durup gökyüzüne dikersin gözlerini,
Oturup yere dayarsın yorgun dizlerini.

Uzun süre bakarsın gökyüzündeki dinginliğe,
Ellerini kaldırıp sitem edersin mavi derinliğe,
Süzülen kartala dikersin gözlerini sakince,
Mavi gökyüzünde süzülür uzaklara özgürce,
Ahh! Ben de uçabilseydim, dersin sessizce! 
Sonra hatırlarsın kanatsız olduğunu,
Toprağa bastığını ve dermansız durduğunu.

Tekrar sarar seni hayatın derin boşluğu,
Issız bir çölde kalmış gibi, yaşarsın yokluğu,
Tanıdık bir sima çıksa da karşına dikilse,
Bu boşluk anında bir yudum umut verse,
Kalk!  Yola devam et, diye seslense;
Dese ki; baharda yine açacak yaban gülleri,
Belki o zaman bir nehir gibi akarsın ileri.

Bedenin yorgun, gölgen durgun kalmış yanında,
Sanki dünyanın bütün yükü senin sırtında,
Halin yok ki ayakların üzerinde durmaya,
Ne gülümsemeye ne de haykırmaya,
Yolunu görmek için bir ışık yakmaya,
Kaldıkça kalırsın derin boşluk siyahında,
Güllerin artık kurumuştur gönül pınarında.

06.08.2022 Cumartesi
SELAMİ UTKAN