Öyle bir an geliyor ki yine kendimizi ifade etmek zorunda kalıyoruz.
Yaralarımızdan, hüzünlerimizden , korkularımızdan bahsediyoruz onlara...
Dakikalarca , saatlerce beynimizde kurduğumuz cümleleri, bir çırpıda söylemeye çalışıyoruz.
Sanki karşımızdaki bizi anlayacakmışcasına...
Birazcıkta olsa rahatlıyoruz belki
Elde ettiğimiz tek kârımız bu oluyor zamanla
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
