Çocukluğum Şiiri - Özlem Saba

İl kez büyümüş gibi hissettim
dozer girince bahçeme.

balyozlanan duvarların ardından
varlığıma inat
sen yoksun dercesine
yıkılıyordu çocukluğumun evi...

ben ise;
yok olmadım henüz dercesine
molozları topluyordum inatla yerde...

bir tarih ve duygusal tarih yok olup giderken gözlerimin önünde
o çocuğun hala o avluda oynadığını hiç kimse görmüyordu,
benden başka.

hiç bir çocuğu kimsenin gözü görmüyordu,
çocuk ve kalabilenlerden başka...

balyoz sesleri..
bir,
iki,
üç
vuruyordu inatla.

-uçuşuyordu çocukluk hayallerim havada.

ben ise;
henüz ben bitti demedim
ben bitti demeden de bitemez dercesine
zıplıyordum ateş üstünde .

bir,
iki,
üç,
elimde buzdan bir top
ve bir lolipopla...