Boşluğun Suskun Rıhtımı

Yağmurun kırılgan hüzünlerine bir kelebek gibi
Gelip konar gözlerin.
O kadar üşürüm ki sensiz
Buğulu pencerelerden görürüm
Adres şaşırıp sakalıma gizlenen serçeleri
Çay demlerim, çorba kaynatırım
Çıkamam yataklardan
Yalnızca kâbuslarda ağlayabilen
En gizli öznesiyim yükü ağır yüklemlerin
Kederlenirim.

Küfrederim:
Sokaklara gönüllü mü çıkar fareler
Böcekler bilirler mi dans etmeyi
Yılanlar kendinilerini zehirleyebilir mi
Okuduğum hiçbir kitapta göremedim
Aynaya bakarken yüzümü ağlarıyla ören
Hızlı ve maharetli örümcekleri.

Yalnız gülüm,
Çoğul bir evde suskun bir odaya benzeyen kadınım
Boş mektuplar yolluyorsun bana ısrarla
Isırarak, dişleyerek tatminsiz işkencemi
Seni unutmaya hazırlanırken
Sonbahar yağmurları yağıyor anılara ve sırlara
Dal veriyor sevda, seni unutamıyorum
Siyatik kalbime titreyen notalar üflüyor
Şiirler ve şarkılar
Her kadın sana benziyor sanki
Her delikanlı sana aşık
Bu kent sana bir şeyler borçlanıyor sürekli
Ve ben terk edemiyorum bu sokakların cinnetini
Bildik ritimlerle giriyorum yataklara
Aykırı selamlarla terk ediyorum her sevişmeyi

Anlasana be gülüm,
Kuşlar iz bırakmadan sevişiyorlar gökyüzünde
Yeryüzüne dokunmak için yıldızlar
Koşarak yürüyorlar sırat köprüsünden
Nehirler derin sırlarlarla geçiyor her ömürden
Varsa eğer özel günler, anlamlı törenler
Denizlere bırakılmalı bence bütün çiçekler.
Ve kim bilir ne kadar yalnızdır mezarlar
Yıldızsız gecelerde
Çık desen yerinden ölüler fırlayacak!

Yine de
Dört kitap kadar anlam yüklüyorum suskunluğuna
Bana uzak kentlerden değil baş ucumdan
Gelip akıyorsun; susup ağlıyorsun.
Terk ettin bütün tanrılarını, ki yalnızsın
Gözlerini kaçırıyorsun kızaran zamanlardan.
Ya sen, sen ne kadar anlam yükleyebiliyorsun
Benim gölgeme kavuşmak için önünde sürünen gölgene?

Kareli defterlere karesiz üçgenler çiziyorum.
Birbirimizin hayatını darmadağın ederek
Teğet geçiyoruz birbirimizin kalbinden.