Boşluğun Acısı Şiiri - Osman Deniz

Bir boşluğun acısı kemirirken yüreği
Şimdi her gülümseyiş sürgündür gözlerimden
Gün gelir düşlerim de terk eder gözlerimi
Her aşk bir gurbettir aslında sevgiliden

Kıyımda yitip giden bir göl yaşar uzakta
Boğulmuştur yüreğim isterken gölde ayı
Ateşle söndürülmüş susuzluğum dudakta
Gecenin hüznü her gün çoğaltırken acıyı

Süslemiştir gözleri olmayacak hayaller
İçimde bir esinti bu dünyadan olmayan
Ağırlığını hiçin taşımıştır omuzlar
Savurmuştur külleri ateşleri harlayan

Küllendikçe bu aşktan alev alır soluğum
Bir mermerin göğsünde nabzı atar kalbimin
Takvimi kanatırken sensiz geçen günlerim
Hüzünle savrulur yıllar kucağına ölümün

Son nefesten bir önce soluklandım seninle
Küllerimin içinde son ateş can çekişen
Kaç mevsim kaldı ki şu ömürden geriye
Bir kefendir örtecek düşlerimi gözümden

Geriye kapandı yolum öteye yolculuk var
Şimdi son bir kez çalan kampanadır yüreğim
Sonbahar yaprağı gibi savruldu hatıralar
Bir gün örtünce toprak unutulur gözlerim

O adını sakladım her an ben şu göğsüme
Bir mezar taşına nasıl kazınmışsa bir isim
Gün gelir düşmez gölgem şu toprağın üstüne
Aynalarda bir soluk hatıra kalır yüzüm

Ağacın sıcaklığı terk etmiştir ahşabı
Sükûtla seslenir acı artık dudaklarımdan
Aşkla yazılmış adım acının künyesine
Her bir anın elinden yorgun düşmüştür zaman