Boşluğun Şiiri - Gülem Bektaş

BOŞLUĞUN

Tarih yol ayrımının ertesi
Saat gecelerden kalma uykusuzluk
Sensizim, senden uzakta
Suskunum bu hayatta

Ankara sokaklarına sığındı bu hikaye
Ki sen o kadar güzel değilsin
Ben bozuntu dizeleriyle bir şair
Bir yanı sana bir yanı aşka dair

Şimdi yatağımdaki boşluğun
Munzur'da açan yediverenlerin
Kalbindeki boşluktan daha büyük
Yüzüm yastığındaki boşluğa dönük

İnadına bahar gelsin diye bekliyorum
Nevruz çiçekleri kokunu özlüyorum
Neden çok yüksekte açar yediveren gülleri
Seni sevmek gibi zor
Seni sevmek gibi güzel olsun diye mi

Bu aşk asacak mı kendini
Hasretinin dar ağacına
Yollar tükenecek mi sen bana gelmeden
Koynumda kalacak mı ellerin ben ölmeden