Boşluğa Bakınca Ne Görüyorsun?

Boşluğa bakınca ne görüyorsun!
Hiç amaçsızlığa tutuklandın mı?
Sen yokluğu ne sanırsın!
Hayatın dipsiz bir karanlığa
Düşerken
Gözlerini açıp ta hiç baktın mı?
Bakma bence, düşme sakın böyle bir tuzağa.
Ne babamız Âdem, ne annemiz Havva gibi
İkinci bir ihtimal yok,
İkinci bir dünya hiç olmayacak.
Onlardan kalanla aydınlanmamışsa eğer
Güneş boşuna mı eriyor!
Boşuna mı açıldı o mezarlar!
Ölenler niçin toprağa karıştı!
Niçin önce gelip öylece gittiler?

Hakikat sandığından daha çok
Öyle yakın ki öyle derin uzaklarda arama!
Seni açığa çeken o şüphelerden
O masif, sinsiliğine canının
Çıkma sakın!
Ortalık sis ve gözlerin bulanık
Arzularına boyun eğme!
İçinde ki ses senden değil ama
O cehennemin karanlığı,
O ecir’i yakacak, o tümleyeni dünyanın
Şeytan değil mi?
Değilmi ki o ruhun tendeki tek düşmanı.
Boşluğa bakınca ne görüyorsun?
Ne verdi gözlerin hangi koşula
Aklın razı olup hangi nedenle?
Yaratanı kendinden küstürüyorsun.