Boşaltılmış köyler Şiiri - Halil Aydın

Öylesine çekip giderken yol boylarından
Nice evler gördüm kapıları kapalı,
Nice evler gördüm kapılarında kilit asılı,
Ses seda yok, sokakları bomboş..
Ağaçlarda,rüzgarlar çığlık, çığlık
Yalnızlık türküsünü çığırır durular..
Nice evler gördüm, kimi arkasına yatmış
Kimi yan yatmış, taşları etrafa saçılmış
Kiminin tahtaları dökülmüş,
Soyunmuş gibi, çırp çıplak.
Sahipsizliğini çağırır dururlar..
Köyler gördüm, bom boş..
Duman tütmüyor bacalarından.
Üç-beş hane kalmış..
Çoğu yaşlı,hastalıklı..
Gurbetteki sevdiklerinin yolunu gözler..
Bir dokunsan, bin bir ah işitirsin
Gurbetteki sevdiklerini merakla düşünürler.
Gelen geçenden haber beklerler
Ağıtlar söylerler,ne diller dökerler
İnsan olanın yüreğini yakar..
Nereye gitmiş bu insanlar,
Anaların yürekleri niye yanar,
Bu topraklar,atalarımıza vermişti ekmek
Kimler aldı, insanlarımızın elinden ekmeğini
Gittikleri yerde sanki hazır ekmek mi var..
Ellerine verip de al,ye, diyen mi var..
Topraklarımızın verimimi azaldı,
Yoksa sosyal ihtiyaçlar mı çoğaldı..
Şehirler dolu, hınca, hınç
Mezarları gurbet illerinde ziyaretiz..
Üstlerini dikenler bürümüş,
Kimileri sefil, aç susuz ortalıkta..
İşi, gücü olan hemşirelerinin yanına sığınmış
Utanarak arlanarak…
Sorumlular nerede, neden çere bulmazlar
Seçim zamanı mangalda kül bırakmazlar..
Meralar bom boş,koyun kuzular niye otlamazlar
Et ithal edecekler, ne olacak gelecek kuşaklar..
Görünen köy kılavuz istemez,demiş atalar..
Çokta doğru söylemişler, sonumuz iyi değil
Anlarsın ya, ey! Hemşehrim, ey! Arkadaş
geleceğimiz biraz zor.

(Sizden biri)