Boşa Kurmuşum İskeleleri

Çilelerindeyim yıllar yılı,
Azaplarındayım,
Özlemlerinde, ayrılıklarındayım,
Kalmışım bir başıma gaiplerden imdat dilenip
Ve bir gün kurtulacağıma güvenip.
Neye uğradığını bilmeyen garipler gibiyim;
Düşmüşüm ne idiğü belirsiz bir toprağa,
Yakınımdan geçip gitmiş cümle gemiler
Varlığımı bile beraber alamayıp.
Ölü gözündeki yaşa bağlamışım umutlarımı
Ağlayıp.

Alışamadım gitti kalabalıklar içinde sensiz yaşamaya,
Çığlıklara çevirdim kendimi, belki duyarsın diye,
Ömrümü yaktım yıllar yılı, imdat ateşi olarak,
Neye niyet, neye kısmet;
Kendi ateşimde kendim yandım, anam-babam,
Sabah,
Akşam.

Boşa kurmuşum iskeleleri bir hayırsız denizde,
Boşa dikilmişim kıyılara ömür boyu,
Boşa bekçi etmişim gözlerimi,
Boşa bırakmışım işimi-gücümü.
Gün-akşam etmemişim,
Aylar, yıllar dememişim.
Boşuna…
Ne zaman geleceğini söylese de,
Ne zaman dineceğini söyler mi
Fırtına?

(Hikmet BARLIOĞLU (1933-2003) 'nun
SON GÜNEŞ isimli Serbest Şiirler 'inden > 29-30/100)