Boşa geçen ömür Şiiri - Mehmet Çiftci

Vay be dünya! Kör kütük bağladın beni,
Duygularım çözülmez bir kördüğüm,
Bir ömür geçirdim anlamsız bomboş,
Ne almayı becere bildim,
Ne de vermeyi.

Geçmişime dönmeyi ne kadar da özlüyorum,
Topaç çevirdiğim, çember yuvarladığım günleri.
Uçurtmamın elektrik telleriyle kovalamaca oynadığını.

Mahalle takımında hep kaleci olurdum,
Kırlarda geçerdi yaz tatillerim.
Bir kırmızı ineğin arkasında koşturur dururdum akşama kadar.
Gençliğimi anlamadan büyüdüm,
Belki de o yüzden,
Ne sevmeyi tada bildim ne sevilmeyi.

Hep kumlu yollarda eskidi ayakkabım,
Gömleğimi dut dalları yırttı hep.
Ne olup bittiğini anlamadan harcadım onca yılı.
Ne kadar da tez tükettim ömür denen bu yolu.

Ne güldüm doyasıya, ne de ağlaya bildim.
Tükettim sermayeyi şuursuzca bitirdim.
Ne sevdim doyasıya ne de sevile bildim.
Mehmet Çiftci