Boşa Düşmek Gibi Şiiri - Samiha İkbal

Bir evin anısı gibi
Dizilmişiz bir duvar kıyısına
Kalabalık içinde iki elin parmakları kadarız
Ayakta değil babam…

Kör saatler bunlar
Sessiz savaşlar
Böylesi boş umutlara kapılıp
Boşa düşmek gibi

Tanıdık değil hiçbir ses
Geleceğin yolunu tutmuşuz
Kandırma kendini diyorum
Yalnızca dünya içinde yaşadığımız
Sonunda toprağa düşmeden önce
Rüzgarda çırpınıyor kalplerimiz.

Henüz susmuş bir kalp
Omuzlar üzerinde bize bakıyor
Beni yakalayamayacak kadar ileride
Hemen önünde kardeşlerim
Biliyoruz büyük olasılıkla kaybedeceğiz.

Ürkek bir kelebek gibi dönüyorken gezimizden
Alevden harflerle damgalanıyorken mevsimler
Malum boşa düşmek gibi
Korkularım ilhamımdan daha büyük.