Ne kelimeler dizdik kör kütük satırlara, karşılık beklemeden. Kıymet bilmeyenler için ne yollar aştık, sonunda beslediğimiz duygularımızı kirli elleriyle katlettiler…
Sürüklenip oradan oraya, etrafımızdaki sarhoş duvarlara çarpa çarpa her yanımızı,
Taşların, çukurların birini bile atlamadan, düşe kalka avuç içlerimizi ve dizlerimizi,
Her defasında daha çok severek de eski yaralarımız kanatarak, yine de onlara teslim olduk.
Ne kışlar gizledik baharların altına bilemediler. Ne kadar yüceltip, başımıza taç ettiysek, o kadar küçük gördüler, tepemizden bakarak. Ne badeler sunduk sevdiklerimize, zehir içtiğimiz kadehlerde, kan kusup kızılcık şerbetini yalancı şahit tuttuk, ağladık toz zerrelerini suçladık, bilemediler…
Tamamını Oku
Gökyüzünde bir kez parladıktan sonra sonsuza kadar kaybolan yıldız gibi kaybolduk hayatın fotoğrafları arasında. Savrulduk sonbaharın sert rüzgarlarıyla.
Aslolan gelmek mi, gitmek mi, yoksa kalmak mı…kutlarım..10.ant
oysa sakındıklarımız vuruyormuş bilmedik. Tek başımıza o kadar kalabalıktık ki, sevdikçe, güvendikçe yalnız bırakıldık.
ne kadar doğru tespit....hüzünlendim...tebrikler adem
Hayat bu Adem çok değişkendir...Çok acıları saklar içinde, çok da sevinçleri saklar...
saygıyla..
mustafa yılmaz
ant+10
Bu şiir ile ilgili 3 tane yorum bulunmakta