Boş Ver Git sin Şiiri - Mustafa Keleş

Yüreğimdeki bit pazarlarının tozlu raflarında rastladım,
Şiirleşmeye yüz tutmuş hüzün dolu yüzüne…
Yılların doyumsuzluğu ve yolların sonsuzluğu,
Sağır etti gözlerimdeki bebekleri.
Her gece aynı saatte başlayan
Ve sabah ezanlarına dek süren
Devşirme umutlarla;
Devrilmiş hayallere devrildim,
Devrik cümlelerinin kahkahalarıyla...
Hayata kaldığı yerden devam edecek,
Gücün bile yoktu! Yok muydu?
Oysa ben;
Hayatı kalmadığı yerden kucaklayacak kadar
“Sen” doluyken ve bir o kadar da “sen’sizken”
Söyle yar: “Neden giden sen? ”
Ya da söyleme yar, boş ver git/sin.

Yoluma düşen uzakların,
Tuzaklarında yenildim uzaklığına.
Bu sevdanın Yusuf’u da bendim Züleyhası da!
Kendi gömleğimi kendim yırttım arkamdan
Ve zindana attırdım kendimi sorgusuzca.
Ama kendim kendimi kurtaramadım,
Hicran duvarlarıyla süslenmiş mahkûmluğumdan.
Seni görmedikçe sevmeye bile düşman olmuş yüreğimin,
Kirpiklerine sürdüğü intiharlar mıydı yoksa
Beni hala yaşatan?

Yaram kanıyor, kanımdan eski yaralar damlıyor.
Yokluğunun göz kıyılarımı döven gel-git’lerinde
Bir soru düşürüyorum varlığının körlüğüne.
Söyle yar;
“Gemilerime denizler mi batıyor ne? ”
Ya da söyleme yar, boş ver git/sin.
Hadi son bir kez yık yıkamadığım suskunluğunu,
Ve son bir kez konuş, öyle git.
Bu sevda kaldığı yerde bitsin.
Nasıl olsa,
Kalmadığı yerden devam eder yaşamaya!