Boş ver diyen halkım... Şiiri - Murat Ülkü

​Kimin kendi mezarını kazdığını göremeyenler,
Düşmanın kurşunuyla değil, kendi duyarsızlığıyla bitenler.
Yıllarca boş ver diyen halkım, yılanı büyütenler,
Bana dokunmayan yılan bin yaşasın derken, zehriyle boğulanlar.

Paris'te iklim anlaşması, dijital prangalar,
Klavye başında ahkâm kesen, sorumluluğu göğe atanlar.
Yanan ormanlar, tutuşan ciğerler, suskunluk,
Aklını kullanmayan halkım, su bile veremeyen kuraklık.

Geleceğini, nefesini, onurunu sessizlikle kaybeden,
Göz göre göre yaklaşan felaketi görmezden gelen.
Ateşin dumanını koklayıp, yarın yananları unutanlar,
Zincirlerle yazılacak kaderi, kaleme küsenler.

Bu bir ütopya değil, bir milletin son dramı,
Ben geliyorum diyen felaketin sessiz senaryosu.
Uyanmayanlar için her şey normal, her şey aynı,
Bu bir felaket provası, son perde, son sayı.

Görenler, duyanlar, haykıranlar vardı,
Ama kulaklarını tıkayan, gözlerini yumanlar kazandı.
Susmak bir tercih değil, bir ölüm sessizliği oldu,
Toprak altında yatanlar, suskunların eseridir.

Uyanış davulu çalarken bile duymayanlar,
Hazırlanmış felaketin provasında uyuyanlar.
Onlar için yarın, dün gibi geçecek sandılar,
Oysa yarın, zincirlerle yazılmış bir esaret olacak.

Bu, sadece bir şiir değil, bir milletin ağıtı,
Her mısra, bir kalp kırıklığı, bir geleceğin yası.
Sönen umutlar, kuruyan nehirler gibi,
Suskunluğun çölünde kaybolan son damla sesi.

Tarih, bu dramı yazarken, bizler izleyici,
Korkaklık, cesaretimizin son anını belirleyici.
Unutulan değerler, çiğnenen yeminler,
Bu utanç, ne yazık ki, hepimizin hanesine işlenir.

Her bir gün batımı, daha karamsar bir tablo,
Yıldızlar kaybolurken, gökyüzü bir hicran oldu.
Ne bir fırtına, ne bir sel, ne de bir deprem,
En büyük felaket, umudun bitişi ve sessizlik oldu.

Bilirim, bu sözler, boşa düşen bir yağmur damlası,
Ama son bir nefesle haykırış, son bir umut çağrısı.
Belki bir gün birisi, bu kıtaları okur da,
Uyanır ve bu utanç, o gün son bulur da...