Boş Sokaklar Hüznün Göstergesidir

Boş sokaklar hüznün göstergesidir

Yalnız dolaşan
Ertafa ürkek gözlerle bakan
Telaşlı adımlarla yürüyüp
Saçlarını rüzgarla dansa bırakan
Yalnızlığın adına inat
Kaldırımlarla konuşan
Kuşlara derdini anlatan birileri
Ankara sokaklarında hüznün göstergesi

Delikanlı bir genç
Siyah saçlarının altında kalın kaşları
Ne zaman görsem üzgün ve düşünceli
Siyah bir gömlegi ela gözleri
Elinden düşmüyor telefon
Yazıp yazıp siliyor sanki birşeyleri

Hava gibi bulanık gönüller
Ankara'm ey koca şehir
Yolcuların bitmiyor hiç
Gelenler hüzün yagmurlarından kaçamıyor bu mevsim
Gidenler hüzünle geri dönüyor çaresiz

Sende yaşanıyor en büyük aşklar
Onlarda hüzünlü
Sen misin engel yoksa
Dur durak bilmeden akan şehir
Sessizlige bürünmüş rüzgara esir
Sevenleri birleştir yaprak dökümlerine inat
Sonbaharda güller açmalı gönlümüzde
Gözlerimizde mutluluk dolu bir çift söz olmalı
Eyy ankara beni dinle
Sende hüzün varsa bundan bizene

Damlalar dökülmesin sevenlerin gözünden
Şanına yakışırcasına yaşanmalı
Dostlukların baki kalmalı
Daha önce hiç sevenim olmadı sende ey ankara'm
Girmedim bir gönüle bende
Sevdiklerimi geri ver bana
Hüznünde kabulum tasanda
Yazdan önce kış olur bilirim
Şimdi gidiyorum ama
İlkbaharda geri dönecegim sana

Karanfilde gezinir aşıkların
Gidecek başka yerin yokmuş gibi
Tek başıma gezdiğim sokaklarında
Sonbaharın bir başka olduğunuda
Seni ben bilirim karış karış topragınla

Mızıka çalıyor küçük bir kız
Önünde üç beş kuruş
Rüzgarın onuda esir almış
Nefesi titriyor soğuk iliklerine akmış
Melodiler o geceyi hatırlatıyor bana
Uzaklaşıyorum
Korkuyorum yüzleşmekle
Sende bir sevdiğim var kim bilir nerelerde

Kaygan mermer üzerinde dans ediyor kimileri
Hayat onlara mı sadece sende
Midyecilerde yerleşmiş belli
Egeden marmaradan gelmişler
Ben sende yaşarken sen onlardan yana durmuşsun belli