Boş Sokaklar Şiiri - Bilal Bildik

Kalabalıktı gezdiğim sokaklar,
Ama ben yalnızdım.
Kalabalık beni görmüyordu,
Bende onları tanımıyordum.
Tanıyamıyordum hiç birini
Tanıdık bir yüz yoktu
Tanıyacağım biri gelse de önüme.
Bakan gözler vardı ama
Gören gözler yoktu.
Görmeyen gözlere sokak bomboştu.

Bilmem kaç kişi var,
Bu sokakta, bu şehirde,
Ben gibi düşünen, ben gibi dolu
İçi dolu, dışı dolu, dopdolu kaç kişi var?
Aradım bulamadım.
Gezen çoktu, gülen çoktu,
Ama sokak bana bomboştu.

Onlar gibi olmak istedim
Gülmek, oynamak, şakalaşmak,
Nefes almak istedim,
Ama onların ki gibi nefes,
Boğulmadan iç çekmeden,
Nasıl yapıyorlardı bilemedim.
Gülmek istedim onlar gibi,
Yapmacıkta olsa gülmek.
Yüzümü kırıştırdım,
Zorladım, denedim ama
Bu gülmek değildi,
O kalabalıklar gibi gülemedim.
Sokaklardakiler gibi yoktu neşem.
Sokak doluydu her yerde,
Ama bana sokak boştu.

Nedenler, sebepler aradım,
Kendi kendimi kandırdım,
İnandıramadım, başaramadım.
Nasıl yapıyorlardı?
Hiç mi içlerine atmazlar?
Hadi attılar nasıl rol yaparlar?
Yüzlerinde ki maskemiydi?
Ben onlar gibi olamadım,
Bir maskede ben takamadım.
Sokak bana bomboştu.

Yoksa onlar da ben gibi miydi?
Sonradan mı mutlu oldular?
Yada güçlü olan onlar mıydı?
Peki ben neden zayıftım?
Mutsuzluğun üstesinden,
Neden onlar gibi gelemedim?
Ben onlar gibi olamadım,
Sokaklar bana boştu.

Kalabalıktı ama ıssızdı,
Herkes vardı ama ben görmüyordum,
Mutlu çoktu ama ben mutsuzdum,
Aydınlıktı her yer ama bana karanlıktı,
Sokaklar doluydu hep,
Ama bana boştu,
Sokaklar bomboştu bana.