Boş Sokaklar Şiiri - Özlem Saba

içimde,
ıssız,
boş şehrin boş tramvayları…

öyle bir yalnızlık ki sormayın!
vagon vagon...

arayışım kapı kapı,
ve kimsede bulamayışım kendimi.

milyonların doldurduğu bir kentte
kimsede kimsenin olmayışı,

bende de,
senden başka yok kimse...

sen gidince,
yürek de terk etti evini.
kapılarım mühürlendi iyice..

saat 01:30,
son düdüğü çalınca trenlerin,
karanlık bir sis bulutu kaplar gökyüzünü,
daha bir kararır gece.

bana da;
takvimini tutmaktan,
her gün,
bir bilet kesmekten başka bir şey kalmaz,
mutlak nihayetime...

cevabı uçurum kıyıları sorular,
esir alırken beni Tanrılardan sonra,
ben ki; Nuh'un gemisinden kalan,
aşk için çırpınan son inanmış.
-tek kalmış!

bundandır belki de kimseyle uyuşamamışlığım.
inanmayışım kimseye,
kendime bile..

ve bilmek;
unutuluşun ölümcül kıyılarında gezinen insanların da var olduğunu.
iniltisini duymak uzak köylerden.
fakat kestirememek suretini.

yönü saptırılmış duyguların ,
sevginin izini kimlerin sildiği yüreklerden,
konuşulmaz olmuş,
-korkar olmuş insanlık birbirlerinden.

aşıklar da bırakınca o hain günahkarın peşini .
buz gibi ruhlar üzerimize yorgan,
taş kalpli yürekler başımıza 'dam' olmuş…